Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο
Πύρρος Α΄ (Pyrrhus I), ή
Πύρρος της Ηπείρου (
318
-
272
π.Χ.) ήταν
Έλληνας[1][2]
βασιλιάς των
Μολοσσών,
ελληνικού φύλου που κατοικούσε στην
Ήπειρο, καθώς κι ένας από τους σπουδαιότερους
ηγεμόνες της πρώιμης
ελληνιστικής περιόδου. Ήταν γιος του βασιλιά
Αιακίδη, ο οποίος κυβέρνησε κατά την περίοδο
330
έως
313
π.Χ., και της
Φθίας Β'.
[3]
Θεωρείται κορυφαίος στρατηγικός νους, ένας από τους λαμπρότερους της παγκόσμιας
στρατιωτικής ιστορίας. Υπήρξε δε συγγενικό πρόσωπο του έτερου περίφημου
στρατηλάτη της αρχαιότητας,
Αλεξάνδρου του Μέγα, καθώς η γιαγιά του πρώτου,
Τρωάδα Α', ήταν αδερφή της μητέρας του
δεύτερου,
Ολυμπιάδας.
Τα νεανικά χρόνια του Πύρρου υπήρξαν ιδιαίτερα δύσκολα, καθώς μεγάλωσε
μακριά από την πατρογονική του εστία και μέχρι την ηλικία των 17 ετών απώλεσε
τα δικαιώματά του στο θρόνο δύο φορές. Ωστόσο αξιοποίησε αυτή την περίοδο
συνάπτωντας σχέσεις με τους
Διαδόχους του Αλεξάνδρου,
εδραιώνοντας τελικά την εξουσία του στην Ήπειρο με τη βοήθεια του
Πτολεμαίου. Μέσα στα επόμενα χρόνια είχε
συγκεντρώσει τόση δύναμη στα χέρια του ώστε να διεκδικήσει τα εδάφη της
Μακεδονίας. Οι φιλοδοξίες του είχαν σε πρώτη
φάση άδοξο τέλος.
Ακολούθησαν οι περίφημες εκστρατείες του στην
ιταλική χερσόνησο εναντίον του ανερχόμενου εκείνη την εποχή
ρωμαϊκού κράτους. Το όνομά του έχει μείνει στην ιστορία
κυρίως χάρη στις συγκεκριμένες επιχειρήσεις. Ο Πύρρος και ο μεγάλος
Καρχηδόνιος στρατηλάτης,
Αννίβας, συγκαταλέγονται στους σημαντικότερους εχθρούς που
κλήθηκε ποτέ να αντιμετωπίσει η
Ρωμαϊκή Δημοκρατία. Ο Ηπειρώτης βασιλιάς
απείλησε τις ρωμαϊκές βλέψεις για επέκταση και κυριαρχία στο χώρο της νότιας
Ιταλίας και της
Σικελίας μέσα από μία σειρά νικηφόρων, αλλά αιματηρών
συγκρούσεων. Οι πολύνεκρες μάχες της Ηράκλειας, του Άσκλου και του Βενεβέντου
κατάφεραν ένα τρομακτικό πλήγμα στο έμψυχο δυναμικό του λαού του, στερώντας
έτσι από τον αγέρωχο ηγεμόνα τις δυνατότητες για πραγμάτωση των μεγαλεπήβολων
σχεδίων του.
 |
| Παράσταση από την Κάτω Ιταλία με πολεμικούς ελέφαντες – ανάμνηση από την εκστρατεία του Πύρρου. Μουσείο Βίλας Τζούλια, Ρώμη. |
Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, η υπέρμετρη φιλοδοξία του τον οδήγησε σε
μια δεύτερη κατάκτηση των μακεδονικών εδαφών, αλλά και σε μία εκστρατεία στη
νότια Ελλάδα με αποκορύφωμα την πολιορκία της
Σπάρτης το
272
π.Χ. Η προσπάθειά του στέφθηκε με αποτυχία, εξαιτίας κυρίως των
υπεράνθρωπων προσπαθειών που κατέβαλλαν οι Λακεδαιμόνιοι για να υπερασπιστούν
την πατρίδα τους. Η ζωή του Πύρρου έλαβε τέλος στην πόλη του
Άργους,
όπου και αντιμετώπισε τα στρατεύματα του μεγαλύτερου εχθρού του κατά τα
τελευταία εκείνα χρόνια,
Αντίγονου Β' Γονατά.
Ο Πύρρος, άνδρας μεγάλης μόρφωσης και ονομαστής γενναιότητας, αναδείχθηκε σε
έναν από τους μεγαλύτερους στρατιωτικούς της εποχής του. Η στρατιωτική του
κατάρτιση ήταν αξιολογότατη, όπως μαρτυρούν τα αποσπάσματα των
«Υπομνημάτων»
του, ενός έργου το οποίο αναφέρεται στην πολεμική τέχνη και μνημονεύτηκε από
αρχαίους συγγραφείς, μεταξύ των οποίων και ο
Κικέρων. Παρά το γεγονός ότι απέτυχε να
εδραιώσει την εξουσία του στην Ιταλία, ο Πύρρος επέκτεινε και εδραίωσε το
κράτος του στην Ελλάδα, καθιστώντας το υπολογίσιμη δύναμη της περιοχής για 35
περίπου χρόνια. Μετά το θάνατό του, ο σύντομος ρόλος της Ηπείρου στο προσκήνιο
της ελληνικής ιστορίας τελείωσε, και πέρασαν αιώνες, προτού δείξει σημεία
ανάκαμψης.
Πίνακας περιεχομένων
3 Χρονολόγιο
