Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

Οι μετανάστες Γότθοι στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία!!


    
       Οι Ούννοι, αναχωρώντας από τα ανατολικά πέρατα της Ασίας, προέλαυναν ήδη στην Ευρώπη, έχοντας πρόδρομο τον φόβο και τον τρόμο που ενέπνεε η άγρια όψη τους και η ωμότητα των συνηθειών τους.      
     Μια μοίρα Γότθων που καλούνταν Βησιγότθοι, οι οποίοι είχαν από καιρό εγκατασταθεί στις βόρειες όχθες του Ίστρου, μη ελπίζοντας να αντέξουν στο χείμαρρο εκείνο, ζήτησαν από τον Βάλεντα (Ρωμαίο Αυτοκράτορα Βάλη )την άδεια να περάσουν τον ποταμό και να κατοικήσουν  οπουδήποτε το κράτος το επέτρεπε. Μετά από πολλούς δισταγμούς, έγιναν δεκτοί, με τον όρο ότι θα παραδώσουν ως ομήρους αρκετά τέκνα τους, και θ' αποθέσουν τα όπλα τους μόλις πατήσουν σε ρωμαϊκό έδαφος. 
     Οι Γότθοι υπέκυψαν στους όρους αυτούς και άρχισαν το 376 να περνούν τον ποταμό ως ένα μεγάλο πλήθος, γιατί, αν πιστέψουμε τους χρονογράφους, συνυπολογίζονταν σε 200.000 μαχητές. Δυστυχώς, οι αξιωματικοί που ήταν επιτετραμμένοι με την επιτήρηση της μετανάστευσης αυτής παρέβησαν από πλεονεξία τις διαταγές που έλαβαν, επιτρέποντας έναντι χρημάτων στους περισσότερους βάρβαρους να διατηρήσουν τα όπλα τους, και ταυτόχρονα τους ερέθιζαν πουλώντας σε υπέρογκες τιμές τα αναγκαία τρόφιμα. 
     Εντωμεταξύ, άλλοι Γότθοι, οι καλούμενοι Οστρογότθοι, πλησίασαν τον Ίστρο και ζήτησαν επίσης να περάσουν. Η κυβέρνηση θέλησε ν' αρνηθεί την είσοδο σ' αυτούς. Αλλά αυτοί πέρασαν παρ' όλα αυτά τον ποταμό και στρατοπέδευσαν μέσα στην Θράκη. Και μετά από λίγο, όταν επήλθε ρήξη της σύμβασης μεταξύ Ρωμαίων και Γότθων, επαναστάτησαν ομόθυμα όλοι αυτοί οι ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ. Ο Βάλης, στέλνοντας αρχικά εναντίον αυτών των εχθρών δύναμη η οποία δεν κατάφερε να τους κατατροπώσει, αναγκάστηκε έπειτα να εκστρατεύσει ο ίδιος στην Θράκη, παίρνοντας μαζί του όλες τις λεγεώνες της Ανατολής. Αλλά στη μεγάλη μάχη που συγκροτήθηκε στην Αδριανούπολη στις 9  Αυγούστου του 378 κατατροπώθηκε ο ρωμαϊκός στρατός και έπεσαν ακόμη και ο βασιλιάς και οι στρατηγοί του.
      Οι Γότθοι προέλασαν πλέον ακώλυτα μέχρι την Κωνσταντινούπολη. Αποκρούστηκαν βέβαια απ' αυτήν, αλλά πλημμύρισαν, εκτός από τη Θράκη, τη Μακεδονία και τη Θεσσαλία, λεηλατώντας τη χώρα, σκοτώνοντας τους κατοίκους και καταστρέφοντας τις πόλεις που δεν ήταν ασφαλισμένες με ικανά οχυρώματα, με ακόμη μεγαλύτερη μανία επειδή τα παιδιά που είχαν δώσει ως ομήρους και που είχαν μεταβιβαστεί στην Ασία σφαγιάστηκαν εντωμεταξύ, επειδή χαίρονταν φανερά για τα κατορθώματα των πατεράδων τους και κήρυτταν ότι θα πάνε στην Ευρώπη να συμπράξουν μαζί τους. Το κράτος περιήλθε έτσι στον έσχατο κίνδυνο.

ΠΗΓΗ : ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟΣ ΠΑΠΑΡΗΓΌΠΟΥΛΟΣ